2018-09-07
Złotym standardem w diagnostyce zespołu cieśni nadgarstka pozostaje badanie neurofizjologiczne. Powszechnie używa się terminu EMG co jest błędem i może przerazić osobę kierowaną na takie badanie. Szczególnie w przypadku poszukiwania takich informacji w internecie.

Złotym standardem w diagnostyce zespołu cieśni nadgarstka pozostaje badanie neurofizjologiczne. Powszechnie używa się terminu EMG co jest błędem i może przerazić osobę kierowaną na takie badanie. Szczególnie w przypadku poszukiwania takich informacji w internecie.

Badanie elektromiograficzne jest badaniem oceniającym aktywność elektryczną mięśnia i pośrednio funkcje nerwu pośrodkowego który uciśnięty jest w kanale nadgarstka. EMG jest badaniem które jako pierwsze znalazło zastosowanie w ocenie układu nerwowo-mięśniowego. Badanie takie odbywa się poprzez umieszczeniu cienkiej igły w tkance mięśnia i rejestracji elektrycznego sygnału w trzech fazach – spoczynku, niewielkiego skurczu oraz maksymalnego skurczu. Aktualnie EMG służy głównie do uzyskania informacji o rodzaju uszkodzenia, czy jest uszkodzenie pierwotnie mięśniowe czy też na wskutek odnerwienia włókien mięśniowych. Dodatkowo ocenia się okres uszkodzenia, czy jest to uszkodzenie ostre, podostre, przewlekłe czy już dokonane. Obecnie, praktycznie nie wykonuje się badania EMG podczas diagnostyki zespołu cieśni nadgarstka, czy też innych zespołów uciskowych (neuropraksja nerwu łokciowego w rowku, kanale Guyona, nerwu strzałkowego). Wynika to z faktu iż badanie EMG daje duży dyskomfort i ból w miejscu wkłucia igły. Co więcej jest znacznie bardziej czasochłonne co jest szczególnie ważne z uwagi na dolegliwości odczuwane przez chorego.

Właściwym aktualnie badaniem które uważa się za złoty standard w zespole cieśni nadgarstka jest badanie przewodnictwa nerwowego. Badanie odbywa się poprzez przyklejenie elektrod powierzchownych na mięśniu i stymulacji nerwu w odpowiednich miejscach co umożliwia określić miejsce i typ uszkodzenia nerwu. Przewodnictwo nerwowe jest zdecydowanie bardziej komfortowe i bez bolesne dla pacjenta. Oczywiście stymulacja niewielkim prądem elektrycznym dla niewielu jest nieprzyjemna ale w porównaniu do EMG jest zdecydowanie korzystniejsze. Dodatkowo czas badania jest znacznie krótszy porównując okres jaki zajmie wykonanie badania EMG. Tu należy też wspomnieć o zakresie badania w przypadku zespołu cieśni nadgarstka. Mianowicie wykonanie wyłącznie badania przewodnictwa nerwowego nerwu pośrodkowego jest błędem i może narazić chorego na niepotrzebny zabieg chirurgiczny. Za każdym razem należy przesiewowo (w kierunku polineuropatii) zbadać dodatkowy nerw długi najczęściej łokciowy. Zdążają się sytuacje że pacjent chorujący na cukrzyce lub niedoczynność tarczycy rozwinie polineuropatie (uszkodzenie wielu nerwów) której pierwszym objawem będzie cieśń nadgarstka. Również rozszerzone badanie jest istotne we wczesnych etapach zespołu cieśni nadgarstka. W bardzo wczesnym etapie tej choroby nie udaje się stwierdzić zmian w rutynowej ocenie nerwu pośrodkowego, należy w tedy porównać oba nerwy co umożliwia postawienie diagnozy.

Nadesłał: slawek